در حساسیت تربیت همین بس که بدانیم سرو کار ما با نفسی است که پیامبر اکرم‏ صلی الله علیه وآله وسلم در نیمه ‏های شب با چشم گریان عرض می‏کرد: «الهی لا تکلنی الی نفسی طرفة عین ابداً». و حضرت سجادعلیه السلام از شرّ نفس، به درگاه الهی شکایت می‏کرد و می‏گفت: «الهی الیک اشکو نفساً بالسوء امّاره» «خدایا از دست نفسی که به بدیها سوق می‏دهد به درگاه تو شکایت می‏برم» حال جای این سؤال است که آیا با نفسی که پیامبر اکرم‏صلی الله علیه وآله وسلم یک لحظه خود را از شر آن در امان نمی‏بیند و امام سجادعلیه السلام از آن شکایت می‏کند می‏توان در تربیت آن سعی و کوشش نکرد و او را رها نمود یا این‏که لازم است برای مهار کردن و تربیت آن نهایت تلاش را انجام داد؟